Herkennen jullie het probleem van cliënten die een verwijzing naar de GGZ niet accepteren? Wie heeft advies of ideeën hoe hier mee om te gaan? Ik loop hier tegenaan in onderstaande casus.
Een cliënt met hypochondrie heeft een minderjarig kind en beschikt momenteel niet over een waardevolle dagbesteding. Eerder is de cliënt bij de huisarts geweest en zijn er diverse onderzoeken gedaan, waaruit bleek dat er medisch gezien geen bijzonderheden zijn. Er is inmiddels een begeleider betrokken, omdat de cliënt moeite heeft met het contact en de samenwerking met de huidige begeleider.
Als generalist werd ik gevraagd door de teamleider een advies te geven over deze casus. Dat advies heb ik hieronder uitgeschreven. Hebben jullie tips of ideeën over wat ik meer kan adviseren?
Dit was mijn advies:
Wellicht kan met de cliënt een nieuwe hulpvraag worden geformuleerd (SMART), afgestemd op wat op dit moment wél bespreekbaar is. Dit biedt richting aan het traject met de nieuwe begeleider.
Zijn er al SMART-doelen opgesteld voor de begeleiding, op korte en lange termijn? Is er een signaleringsplan opgesteld en met de cliënt besproken?
Daarnaast is het relevant om te kijken naar de interactie tussen cliënt en kind. Zijn er signalen van kindermishandeling of verwaarlozing? Kan de cliënt de dagelijkse zorgtaken uitvoeren, zoals de zorg voor het kind, huishoudelijke taken en zelfzorg, ondanks de overtuigingen over de eigen medische toestand?
Met andere woorden: is de cliënt in staat om te blijven functioneren in het dagelijks leven? In sommige gevallen kan gezinsobservatie of gezindiagnostiek zinvol zijn, maar het is ook goed om te overwegen wat dit oplevert als de cliënt op het gebied van executieve vaardigheden in de praktijk goed functioneert.
